Najbardziej diabelskie miejsce na mapie Polski. Te "piekielne" wrota trzeba zobaczyć
Turyści mają wiele okazji, aby zachwycić się polskimi lasami. Niektóre z nich są częścią rezerwatów przyrody i skrywają w swoich wnętrzach niejedną intrygującą tajemnicę. Szczególnie jedno miejsce jest o tyle wyjątkowe, że od razu skojarzy się spacerowiczom z Piekłem.
Skałki Piekło pod Niekłaniem przybierają nietypowe kształty, a kolorystyką budzą skojarzenia z samymi piekielnymi czeluściami.
Historia rezerwatu
Rezerwat o nazwie Skałki Piekło pod Niekłaniem stworzono w kwietniu 1959 r. z inicjatywy inż. Teodora Zielińskiego. W ten sposób chciano zachować osobliwe formy skał piaskowcowych, głównie ze względów edukacyjnych i naukowych. Ten rezerwat przyrody jest najstarszym na terenie nadleśnictwa Stąporków. Ciekawostką jest to, że w tym miejscu stacjonował najwybitniejszy dowódca Kielecczyzny Dionizy Czachowski, w czasie powstania styczniowego.
Skałki wzięte prosto z piekła
Co jest niezwykłego w tych skałkach? Powstały w wyniku erozji wietrznej. Natomiast między ich szczelinami można natrafić na zanokcicę północną, gatunek paproci zagrożony w Polsce wyginięciem. Skałki pochodzą z czasów ery mezozoicznej, która trwała aż 186 mln lat. Dawniej były one częścią brzegu lub przybrzeżnych płycizn ciepłego morza.
Najciekawszą rzeczą w tych skałkach są ich kształty. Niektóre z nich są wysokie na osiem metrów i przybierają przeróżne formy tj.: ambony, grzyby, stoły, progi i wiele innych. Wyglądają jakby większość czasu spędziły w płomieniach, o czym ma świadczyć mocny, czarny kolor na ich górnych częściach. Oprócz tego na terenie rezerwatu znajduje się najstarszy zachowany drzewostan dębowo-sosnowy w wieku ok. 150 lat.
Gdzie można znaleźć piekielne skałki?
Rezerwat Skałki Piekło pod Niekłaniem znajduje się w województwie świętokrzyskim, niedaleko wsi Niekłań Wielki. Można do niego trafić spacerując tzw. piekielnym szlakiem. Jest to 225-kilometrowa trasa turystyczna łącząca dwie miejscowości Piekło i Niebo, na której znajdują się rezerwaty o charakterystycznych nazwach, pomniki przyrody i zabytki techniki związane z odlewnictwem. Ewentualnie można podjechać w tamte rejony samochodem i zaparkować go na końcu wcześniej wspomnianej wsi.
Źródło: Nadleśnictwo Stąporków
